📅 Hij kijkt mij, leunend op de kast en met zijn hoofd schuin aan en vervolgt “ruim 3 jaar…” ik sta stil en kijk terug “zolang?” antwoord ik.
Ik ben bij de tandarts waar ik dus al lang niet geweest ben. Eerst omdat ik ziek was en in revalidatie, later omdat ik steeds vergat een afspraak te maken. Ik belde steevast nét te laat. Totdat in december er een stuk kies afbrak en de afspraak bovenaan mijn prioriteitenlijstje kwam te staan.
Mijn tandarts leunt nog steeds op de kast. Ik voel de behoefte uit te leggen waarom ik niet eerder kwam. Terwijl ik mijn verhaal deel, merk ik dat ik het me raakt. “ik begrijp het niet zo goed” zeg ik, “ik dacht dat ik het allemaal wel verwerkt en achter me had gelaten, maar ik moet steeds maar denken aan hoe ze mijn mond schrobden” herinneringen uit mijn IC opname komen omhoog en hoewel ze in mijn ogen niet heel bijzonder waren, zit er blijkbaar toch nog iets waar ik me niet bewust was maar wat me wél raakt EN er voor gezorgd heeft dat ik al jaren de tandarts vermijd.
Ik moet hier aan denken terwijl ik scroll over social media. Ik zie posts waarin mensen worden aangesproken op hun angst en verkeerd gedrag en vraag me af wat voor effect dat heeft? Werkt dat?
❔Zou jij naar iemand toegaan die zo over je praat?
❔Zou jij willen werken met iemand die iets vind van hoe jij je gedraagt?
❔Zou jij in zee gaan met iemand die jou, samen met vele anderen op een hoop gooit?
Ben jij je bewust wanneer jij je berichten maakt: of die gaan over het maken van contact of dat je iets wilt forceren? Zou je daarop willen letten?
Met mijn hand op mijn voorhoofd – stress release – sta ik op. Na een uitgebreide fotoshoot en grondige inspectie is er goed nieuws en ander nieuws: “Dat ziet er netjes uit mevrouw van der Knaap, geen gaatjes. Maar die kies is écht kapot en moet er uit”.
Met een verwijsbrief voor de kaakchirurg maak ik bij de balie direct een afspraak voor over 3 maanden, dan heb ik dat alvast maar staan. Opgelucht loop ik naar buiten en stap op mijn fiets.
