Nee helaas, dit verhaal gaat niet over mij. Ik was namelijk een buitenbeentje, mollig én droeg Piedroschoenen.
Ik loop in de supermarkt en sta bij de bananen, opeens zien we elkaar.
Van de week al kwamen elkaar tegen toen zij in de auto de bocht net iets te kort nam en mij bijna omver reed. ?
Het eerste wat ze zegt is: wat zie je er toch prachtig uit, en ik voel aan alles dat ze ZO meent wat ze zegt. En met jou? Ze twijfelt even en zegt dan verontschuldigend: met mij gaat het even niet zo lekker. Zonder er over na te denken vraag ik wat is er dan? (Oef dat was wel heel direct)
Ze zegt ik zie je vaak op Facebook en dan denk ik misschien moet ik eens met Til langsgaan. Waarom val ik toch altijd op de verkeerde mannen ik heb een relatie verbroken na een paar jaar dat is heftig.
Ik zie het verdriet in haar ogen, ik zie haar machteloosheid, frustratie om de ‘waarom’ maar ik zie vooral een enorm krachtig mens die door haar omgeving volledig uit haar kracht is gezet. Natuurlijk weet ik dat het niet haar omgeving is die dat doet maar zijzelf – onbewust. Ik weet echter ook hoe lastig het is om dat verschil te zien.
Als je zo diep zit met zoveel verdriet, met zoveel pijn dat je moe bent van het piekeren wat heb ik nu verkeerd gedaan dat je moe bent van de verhalen die over jou de ronde doen want of je het mooiste meisje uit de klas bent of niet mensen hebben overal en altijd hun oordeel klaar.
Iedereen lijkt iets van je te vinden en het lijkt wel of mensen vergeten dat achter dat mooiste meisje, een mens van vlees en bloed zit, met gevoel. Vaak zelfs een zeer gevoelig persoon. Maar bovenal een moeder die het beste voor haar kids wil.
Het raakt me, haar verdriet, haar kwetsbaarheid, de diepte, maar wat mij misschien nog wel het meeste raakt – realiseer ik mij nu – is haar kracht.
Haar kracht die ze zelf nu niet voelt of ziet, waar ze nu niet bij kan maar die diep van binnen in haar zit. Haar licht wat bedoeld is om te schijnen maar wat telkens door anderen wordt gedoofd omdat het teveel is- omdat het te confronterend is. Haar altijd vriendelijke lach waarachter ze haar verdriet verstopt.
En hoewel ik altijd zeg ‘het maakt niet uit wat een ander zegt en vind – dat is hun mening en daar hoef ik het niet mee eens te zijn’ toch weet ik ook dat als je op je kwetsbaarst bent, het minder gemakkelijk kan zijn om je gedachten bij jezelf te houden. Omdat je als het ware lamgeslagen bent en zover weg van jezelf, dat je er niet meer bij kunt.
Juist omdat je voelt wat er ongezegd gezegd wordt, de ongevraagde woorden die je raken tot in het diepst van je ziel, waarbij het ergste is: dat je niet begrijpt WAAROM mensen zo doen?!
En ik begrijp die mensen ook niet. Laat mensen in hun waarde – leef vanuit liefde en niet vanuit angst om niet goed genoeg te zijn!
Ik leg haar nog uit dat nare reacties meestal voortkomen uit de onzekerheid van de ander – maar het zit echt diep. Ik kan haar niet uit de put trekken. Dat hoeft ook niet, want ze zal hier zelf doorheen moeten. En (hoewel ik dat nu niet hoef te zeggen omdat het toch niet aankomt) ze zal er zoveel krachtiger uitkomen. Wat ik wel kan doen, is zorgen dat er een stevig touw in de put bungelt, zodat ze die kan pakken wanneer het nodig is.
Het mooiste meisje van de klas, niets is wat het lijkt. Jij bent zoveel sterker dan je denkt en ik wens je dat er een dag zal komen dat je dit zelf ook ziet.
Een dikke knuffel!
