…en happy!
Vroeger was ik zo trots op mijn perfectionisme. Totdat ik er achter kwam wat het met mij deed – het dreef mij nl. continu over al mijn grenzen heen. Ik leefde de hele dag onder hoogspanning gebukt onder alle deadlines (hahaha nu ik dit typ krijgt het woord deadlines opeens een hele andere betekenis ;-)).
Maar goed: perfectionisme dus. Ik sloeg er echt in door. En dus heb ik er voor gekozen mijn perfectionisme los te laten en mijn imperfecties te accepteren. Vanzelfsprekend lever ik mijn werk op in de best mogelijke kwaliteit en naar mijn beste kunnen. Maar ik ben mij er van bewust dat ik wel eens fouten maak. Voorheen vond ik dat verschrikkelijk en lag er nachtenlang wakker van en om te voorkomen dat ik fouten maakte legde ik de lat nóg hoger – deed ik veel langer over mijn werk (en moest de hele dag zuchten) en voelden kleine problemen als enorme tegenslagen.
Ik stond zo geprogrammeerd op ‘being perfect’ dat ik ook nooit echt blij kon zijn als iets ‘gewoon goed ging’ want dat was namelijk mijn ‘minimale standaard’. Ik ben een ander mens – nóg leuker. Ik (her)ken mijn valkuilen en leef veel relaxter. Geniet ook veel meer van wat wél goed gaat! Kortom: niet perfect maar wel gelukkig!
Eigenlijk vond ik bovenstaande foto niet geschikt, niet goed genoeg – door de schaduw op de achtergrond – maar bedacht me dat hij prima is – ik sta er op zoals ik ben – gewoon Tilly klaar om naar een afspraak te gaan – helemaal ok dus!
Hoe werkt dat bij jou? Accepteer jij jezelf volledig? Durf jij je imperfecties te omarmen? Wat levert ‘being perfect’ jou op?
