Ik liep daar, aan het andere eind van de wereld. Ik herkende niet waar ik precies was, ik was er nog nooit geweest maar ik wist: dit is waar ik moet zijn, precies hier en precies nu. Ik liep en was vol vertrouwen. Ik was daar en voor het oog amper zichtbaar, plantte ik zaadjes.
Zaadjes waarvan ik WIST dat ze belangrijk waren. Die zouden ontspruiten wanneer ik allang weg zou zijn, die zouden gaan groeien, zonder te weten over mij. En het was prima, het ging niet om mij. Het ging om het zaadje, dat het geplant werd, omdat het nodig was.
Het is januari 2018 – ik ben samen met een kleine 100 andere vrouwen (en 1 man) bij Dolly Live. Bovenstaande speelt zich af, als in een film. Ik weet niet meer of het tijdens een meditatie was, tijdens een droom of in een gesprek dat het tot mij kwam, echter op dat moment krijg ik heel duidelijk door dat dit is wat ik te doen heb. Zaaien.
Vanmorgen moest ik hier opeens weer aan denken én moest ik het jullie vertellen.
Dit is namelijk precies wat ik doe, mijn hele leven al. ZIJN en zaaien. Ik hoef niet te wachten totdat dat wat nodig is uit de grond komt. Dat is niet mijn taak. Dat voelt ook alsof ik het zou willen controleren en dat is niet nodig, ik vertrouw namelijk volledig op mijn kracht. Wat mij stuurt is zoveel groter dan ik.
Terwijl ik dit typ komen er allerlei gedachten. Over dat het zweverig is om zo te denken en te praten. Over dat er vast mensen iets van zullen vinden én af zullen haken, die mij niet kunnen volgen, die er niets mee te maken willen hebben.
Maar ook dat is niet nieuw. Altijd al zijn er mensen geweest die iets van mij vonden, die mij niet begrepen en die niets met mij te maken wilden hebben. Ik deed juist voor die mensen enorm mijn best om gezien te worden, om aardig gevonden te worden, om te mogen zijn…
Totdat ik uitgeput was.
Moe ‘gestreden’.
Want als je dingen doet die niet kloppen met jouw normen en waarden,
dan gaat het ergens wringen.
Als je dingen doet die niet passen bij wie je bent,
dan put het je uit.
En als je daar te lang mee doorgaat,
dan wordt je er ziek van.
En als je zelfs dan nog niet goed (naar je lichaam) luistert,
dan put het je zodanig uit, totdat je niets meer kunt dan alleen maar slapen,
en zijn.
Jezelf vermoeid het bed uitslepend,
zonder doel en zonder licht.
En dan kan je nog maar:
Still zijn en luisteren.
En voelen wat jij nodig hebt.
Ik heb een paar jaar geleden mijn baan opgezegd, omdat het niet meer ging. Ik had behoeft aan ruimte – aan vrijheid. Ik zag het ook voor me – dat ik mijn baan op zou zeggen en dan bovenop de Alpe d’Huez zou gaan staan en dan zou ik VRIJ zijn – RUST en RUIMTE ervaren.
Want dat was wat ik wilde, dat was wat ik nodig had. Doordat ik teveel en te vaak voorbij was gegaan aan wat ik nodig had. Ik kon niet meer. Ik wilde rust.
De reden dat het nog zolang duurde voordat ik de sprong waagde was omdat ik mijn collega’s niet in de steek wilde laten. Omdat ik voelde dat ik nodig was. Omdat ik voelde dat ook zij wankelden. Omdat ik wist dat ik niet de enige was.
Ik leerde een belangrijke les: Ik kan niet goed voor mijn omgeving zorgen als ik niet goed voor mijzelf zorg. En: ik kan alleen daar helpen, waar mijn hulp gewenst is. Daar waar wat ik zaai – water krijgt, daar waar liefde is en het niet wordt weggeblazen in een wervelstorm van angst.
Nadat ik mijn baan had opgezegd, heb ik ruim anderhalf jaar nodig gehad om weer mijzelf te worden en kon ik weer gaan bouwen aan de allerbeste versie van mijzelf.
En inmiddels ben ik zover dat ik anderen mag helpen. Dat ik anderen kán helpen. Door hen de stappen te laten zetten die mij hebben geholpen. Maar ook door juist dat te zaaien wat gezaaid moet worden. Zodat precies dat zal groeien wat nodig is. Zodat zal zijn wat moet zijn.
En hoewel ik nog niet alles weet en ‘it scares the hell out of me’ – weet ik dat ik dit moet doen en start ik binnenkort met een gloednieuw programma:
HET plan – jouw plan.
Een programma waarin je gaat ontdekken:
– wie je bent
– waar jouw hart blij van wordt
– wat je de rest van je leven zou kunnen gaan doen
– hoe je dat kunt vormgeven
– en meer…
Niet omdat je dat nu niet weet, maar omdat wat je nu doet je niet echt gelukkig maakt, je energie kost en je weet dat het anders kan.
Daarnaast weet ik als geen ander dat als jij een plan hebt, als je weet wat je te doen hebt; dit je letterlijk licht en ruimte geeft in het dagelijks leven, zelfs als je nog niet daar bent waar je naartoe wilt.
Voel je nu een enorme “JA – DAT WIL IK” – stuur mij dan een mailtje via tilly@coozah.nl – de komende weken maak ik ruimte voor telefonische kennismakingsgesprekken waarin ik het programma verder toelicht.
Denk je “Ik weet heus wel wie ik ben” – ook goed, ik ben er ook niet voor iedereen. Ik ben er alleen voor de mensen die willen groeien, die durven groeien en die weten dat er veel meer in hen zit dan wat er nu uitkomt. Die vastzitten in een baan waar ze niet gelukkig zijn of een bedrijf waar ze niet volledig tot hun recht komen.
Mensen die, hoewel ze iedere dag (opgewekt) aan het werk gaan, in de avond zijn uitgeput, leeg en niets meer waard.
Ben jij je bewust dat hoe dieper jij zit, hoe verder de weg terug is?
En als je dit zo leest, dan klinkt het wellicht heel logisch, maar ben jij je echt bewust van waar je nu staat?
Doe jij wat je moet doen?
Doe jij waar je hart blij van wordt?
Wat je ook beslist, ik ga door met zaaien. Of je dat nu prettig vind of niet.
Lieve groet, Tilly
