Ik moest tijdens een fotoshoot de tranen van m’n wangen vegen, gelukkig waren het geen tranen van verdriet hoor.
Naar aanleiding van een item bij @evajinek gisterenavond, vertelde ik en stelde vragen over pesten. Of je vroeger werd gepest en de ‘antenne’ die je daarmee ontwikkeld voor pestgedrag in je omgeving.
Ik kreeg veel reacties. Pesten is van alle tijden. Ik heb me lange tijd enorm onzeker gevoeld. En waarschijnlijk werd ik nog niet eens zo heel erg gepest, Ik voelde me erg eenzaam en vaak buitengesloten. Wellicht dat mijn bril, mollige lichaam en piedro schoenen ook niet echt hielpen.
Ik deed behoorlijk mijn best, om aardig gevonden te worden, heel perfectionistisch álles te willen kunnen. Het leidde vaak tot niet tevreden en nooit goed genoeg maar ook: uitputting, altijd maar door willen gaan, weinig successen te vieren, geen rust kunnen vinden in mijzelf. Ik sloeg echt door.
Zelf ben ik misschien ook niet altijd de meest leuke persoon geweest. En mijn eigen onzekere gedrag zou zo maar eens geleid kunnen hebben tot onaardige opmerkingen richting anderen.
Dus wie ben ik om iets te zeggen over pestgedrag?
Ik hoop van harte dat kids die het moeilijk hebben er over durven en kunnen praten, dat er ergens een plek is waar zij zich veilig voelen, waar zonder oordeel geluisterd wordt. Waar ze gezien en opgevangen worden…
Herken jij pestgedrag? Draai je hoofd niet weg asjeblieft. Doe iets…
Dank je wel.
